Νοσοκομεία

Λευκά εξωτερικά και μαύρα μέσα ……

Κτήρια γεμάτα πόνο, ιστορίες, αναμνήσεις ….

Κόσμος πηγαίνει έρχεται η διάδρομοι γεμάτοι ,

Άτομα που δεν μένουν ποτέ σε ένα σημείο τους βλέπεις όλη την ώρα πάνω κάτω

Λες και από κάτι προσπαθούν να ξεφύγουν .

Θα τους χαρακτήριζα σαν φιγούρες που μετά βίας βλέπεις το πρόσωπο τους

Βλέμματα κενά που ψάχνουν στο κενό από κάπου να πιαστούν από κάπου να στηριχτούν .

Αν τους στερήσεις την ελπίδα είναι σαν να τους τα παίρνεις όλα …..

Τους μιλάς μα δεν σε καταλαβαίνουν το μυαλό τους δεν είναι εκεί
ταξιδεύει μέχρι το δωμάτιο που είναι ο δικός τους άνθρωπος  …

πολλές φορές σου απαντούν με νεύματα που να βρεθεί το κουράγιο

να σου μιλήσουν …..

Κάθισα να πιω ένα καφέ , γύρω υπήρχε άγνωστος κόσμος καθισμένος στα τραπέζια , την μονή φασαρία που άκουγες ήταν από την μηχανή του καφέ και από μια παρέα ειδικευομένων ιατρών που λέγανε για τα χθεσινοβραδινά τους κατορθώματα  …..

Άνθρωποι μοναχοί , τρομαγμένοι …….

Απόμακροι και μονοί πολλές φορές , παρέα με ένα καφέ και ένα τσιγάρο τους βλέπεις να μονολογούν διπλά από κάποιο παράθυρο ……..

Ευάλωτοι και συνάμα δυνατοί άνθρωποι που μένουν στο  «πόστο» τους για όσες ώρες χρειαστεί .

Υ.Γ Αφορμή της ανάρτησης ήταν μια πρόσφατη επίσκεψη που είχα στο νοσοκομείο (σαν

Επισκέπτης).